12 września 2018 roku zmarł Ryszard Dworzecki, były piłkarz „Stali” Kraśnik, zawodnik klubów Lubelszczyzny i Podkarpacia. Miał 71 lat.

Jedną z imprez sportowych rozgrywanych w czasie Dni Kraśnika 2011 był mecz oldbojów piłkarskich „Stali” i „Tęczy” Kraśnik. Bezsprzecznie gwiazdą meczu był wówczas 64. letni Ryszard Dworzecki. Jego sprawność, wytrzymałość i nadal wspaniała technika, były godne podziwu. Derby Kraśnika okazały się meczem pożegnalnym z kraśnicką publicznością.

Piłkarz pochodził z bardzo utalentowanej piłkarskiej rodziny. W „Stali” grali trzej bracia Dworzeccy: Ryszard, Bogdan (wicemistrz Polski juniorów) oraz Wacław. Największą karierę zrobił najstarszy, Ryszard. Andrzej Kwiek, znany badacz historii piłki nożnej na Lubelszczyźnie, tak wypowiedział się na jego temat: „Rysiek Dworzecki to był jeden z najlepszych napastników biegających po lubelskich boiskach”.

Wpływ na rozwój talentu napastnika miał m.in. Marian Szymczyk, były piłkarz I ligowej „Stali” Sosnowiec (wicemistrz Polski w 1955 roku), który trafił do „Stali” w 1959 roku. W Kraśniku powierzono mu także szkolenie trampkarzy, wśród nich znalazł się Ryszard Dworzecki, który jako siedemnastoletni chłopak trafił do kadry seniorów III ligowej „Stali” Kraśnik. I należy podkreślić, że nie był zawodnikiem oglądającym rywalizację z ławki dla rezerwowych. Zespół z Kraśnika Fabrycznego znany był jako wymagający przeciwnik, stąd na grę kontrolną umawiały się najsilniejsze krajowe zespoły. 19 lipca 1964 r., czterotysięczna publiczność mogła obejrzeć na stadionie „Stali” jeden z najsilniejszych polskich zespołów, chorzowski „Ruch”, mający w składzie siedmiu reprezentantów kraju. Pierwsza połowa zakończyła się remisem 1:1. Podrażniony takim wynikiem szkoleniowiec przeciwnika po przerwie wysłał na boisko nową jedenastkę zawodników. Tak silny klub dysponował dwoma równymi składami. Stalowcy lekko osłabieni grą w I połowie oraz silnym upałem ostatecznie musieli uznać wyższość „świeżej” drużyny i mecz zakończył się wynikiem 4:2 dla gości. „Stal” zagrała w składzie: Koper, Łysanowicz, Paszkowski, Wolicki (Kaniecki), Brol, Strużyna, Jaworski, Pawłowski, Moritz, Ekner, Dworzecki. W sezonie 1964/65 „Stal” zajęła II miejsce w III lidze, za „Motorem” Lublin, który udanie pokonał dalsze szczeble rywalizacji i awansował do II ligi (obecnie jest to I liga). Kolejność mogła być różna, ale w bezpośrednim pojedynku działy się przysłowiowe sędziowskie „cuda”. Oto jak je relacjonowało „Życie KFWM”: „Niepotrzebnie sędzia tego spotkania pan Bargieł przerywał grę w najmniej odpowiednich momentach. Zawodnicy Motoru, to też przecież nie ułomki. Zaczęli grać jak na nich przystało. Kiedy wynik brzmiał 3:3 nastąpiło starcie Łysanowicza na polu karnym z przeciwnikiem. Ku zdziwieniu obu drużyn sędzia podyktował rzut karny (już drugi w tym meczu) przeciw Stali. Powinno być odwrotnie. To Łysanowicz został sfaulowany. W efekcie Motor zwyciężył 4:3, a Łysanowicz poważnie kontuzjowany odwieziony został do szpitala”. Po zakończeniu sezonu Paszkowski, Moritz, Dworzecki i Dymek zostali powołani do kadry województwa.

Po sezonie 1965/66 „Stal”, dzięki zajęciu II miejsca w lidze okręgowej (za „Avią” Świdnik), awansowała do nowo utworzonej silnej III ligi centralnej. Awans to także zasługa dobrych występów Ryszarda Dworzeckiego.

W sezonie 1966/67 zespół „Stali” znalazł się w bardzo silnej III lidze centralnej, której zwycięzca bezpośrednio miał awansować do II ligi. Kraśniccy piłkarze znów byli bliscy awansu, o tym, że wszedł „Włókniarz” Pabianice znów zadecydował sędzia, a nie rywalizacja sportowa na zielonej murawie. Ryszard Dworzecki ponownie był silnym punktem drużyny z Kraśnika Fabrycznego.  

   

W 1967 roku młodzi piłkarze Lubelszczyzny odnieśli ogromny sukces. Reprezentacja Lublina wygrała na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Łodzi cały turniej i zdobyła Puchar 1000-lecia Państwa Polskiego. Drużyna prowadzona przez Jerzego Chrzanowskiego pokonała w turnieju Łódź 2:0, Dolny Śląsk 1:0 i Bydgoszcz 2:1. Lublinianie wystąpili w składzie (alfabetycznie): Włodzimierz Bojanowicz, Ryszard Brysiak, Stanisław Cybulski, Andrzej Drabik, Ryszard Dworzecki, Gorzewski, Wiesław Grudziński, Henryk Konstantynowicz, Marian Kozerski, Jan Lisiewicz, Zdzisław Mróz, Adam Podgórski, Krzysztof Rześny, Henryk Sola, Andrzej Wężyk, Jerzy Zieliński. Wygraną piłkarzy Lublina w OSM’ 67 można określić mianem nieoficjalnego, młodzieżowego mistrzostwa Polski, dlatego powodem do dumy jest to, że w zwycięskiej drużynie Lublina zagrali trzej stalowcy: Dworzecki, Drabik i Kozerski.

Po tym sukcesie Dworzecki opuścił Kraśnik, na krótko zasilając szeregi Lublinianki, w której grał podczas służby wojskowej. W maju 1968 roku przyczynił się do awansu „Motoru” Lublin do II ligi. Następnie przez parę sezonów był filarem lubelskiego zespołu, w którym grał do 1972 roku. W roku 1971, w Plebiscycie Najlepszych Sportowców Lubelszczyzny zajął dziewiąte miejsce. Dworzecki przeszedł z „Motoru” do I-ligowej „Stali” Mielec, wówczas jednego z najlepszych polskich zespołów, w szeregach którego grali m.in. Grzegorz Lato i Henryk Kasperczak. W Mielcu spędził dwa sezony. Później grał w zespołach drugoligowych: w Starachowicach i Dębicy oraz przez ostatnie lata kariery w „Avii” Świdnik. Popularny „Siekiera”, bo taki pseudonim boiskowy miał Ryszard Dworzecki, występował w pomocy, ale grał także w obronie.

opracował: Mirosław Sznajder